De bevriende boekhandelaar en ik hadden kaartjes voor Richmond Fontaine, maar we stonden aanvankelijk in de verkeerde zaal naar een andere band te kijken die bestond uit twee jongens met een baard.

Samen bespeelden ze vijf instrumenten en er stond ook een laptop op het podium. Ze droegen allebei een flinke bril. Toen we eindelijk in de juiste zaal stonden, was Richmond Fontaine al begonnen. Er waren veel mensen uit het literaire circuit, er hing een muffe oude mannenlucht in de zaal, een blonde vrouw danste.
De band speelde zeer verdienstelijk. Na afloop sprak de bevriende boekhandelaar een tijdje met de zanger van de band, Willy Vlautin, hij herkende haar nog van een jaar geleden. Om hen heen schaarden zich allerlei oudere mannen, allemaal azend op een handtekening, of desnoods een handdruk. Ik zag hoe een grijze dame door haar vriendin naar Willy toe werd geduwd. Ze duwde haar niet ver genoeg, de grijze dame hield bij mij halt en begon in het Engels tegen mij te praten. Ze zei dat ze bij de televisie werkte. Ik wist mij geen raad met deze informatie, wees naar Willy en zei dat ze waarschijnlijk niet met mij, maar met hém wilde praten. Dat bleek inderdaad het geval te zijn.