Het valt niet te ontkennen: er is een regen- en stormloze dag aangebroken. De zon schijnt fel, geen zuchtje wind. Nu ik dit zo opschrijf voel ik dat de naald in de groef blijf hangen. Precies zo’n zin schreef ik op in De Solist. Of bijna dan. Ik las het net terug: 'Een helderblauwe hemel, geen zuchtje wind.'

Vorige week schreef ik ook al een zin op die zo’n beetje in z’n geheel voorkomt in Oevers. En zo herkauw ik maar door. Het zal niets betekenen. Mannen leven van vergeten, vrouwen van herinneringen, schreef een schrijver ooit, lang geleden.

Twee weken geleden leed ik ongenadig veel pijn en slikte ik zware pijnstillers. Soms twee tegelijk. De pijn bleef, maar door de pijnstillers kon het mij niets meer schelen. Mijn geest had zich losgekoppeld van mijn lichaam. Ik zweefde tussen hemel en aarde en wist dat ik - als dit allemaal voorbij was - de pillen diep in mijn lade moest wegstoppen, ver uit het zicht. Dit gevoel van verlossing snel vergeten, besloot ik.