Ik zocht een kastje waar mijn versterker in past, een paar vinylplaten en mijn platenspeler bovenop moest en het zaakje mocht niet breder zijn dan 62 centimeter. Nergens te vinden. Dus kocht ik hout en zaagde en schuurde en lakte en ineens bleek ik een meubelmaker te zijn.

Ik haalde de doos met vinyl van zolder en trof onder andere een paar platen van Kinderen voor Kinderen aan, een LP van George Michael en eentje van Simon & Garfunkel. Later in die week kocht ik voor vijfenzeventig euro twee platen van The Smile en eentje van Warpaint. Veel geld voor muziek die ik al jaren via Spotify beluister. Toen ik er eentje opzette hoorde ik Thom Yorke ineens 'One, two, three, four, five' lispelen. Was mij nooit eerder opgevallen. Kleine verborgen geluidjes waar ik blij van werd. 

Onlangs fietste ik naar Zuid-Oost om The Smile te zien spelen. Ik haalde een beker bier voor zeven euro veertig en zocht een plekje. Ik dacht aan die keer dat ik naar Big Thief in Utrecht ging met mijn grote kleine vriend Hans en dat we helemaal achteraan op de vloer een plekje vonden en toen we eenmaal onze plek innamen kreeg ik de volle laag van een jonge vrouw die op de eerste rij van de tribune zat. Ik stond helemaal achteraan omdat ik weet dat ik met mijn lengte soms anderen het zicht ontneem en toch kreeg ik op mijn donder. Hoe vaak heb ik in het vliegtuig of trein niet moeten inschikken voor mensen die stukken zwaarder (curvy noemen ze dat tegenwoordig) zijn dan ik? Interessant dat sommige fysieke eigenschappen (mager, lang) vaak openlijk besproken mogen worden, maar andere (overgewicht) als bodyshaming wordt aangemerkt. Ook valt het mij op dat LP-hoezen tegenwoordig veel dikker (curvier) zijn dan vroeger. De vier elpees die ik recentelijk kocht, nemen samen evenveel ruimte in als de twaalf platen uit de jaren tachtig.